VVOG 5 – VVOP 8 (de aller laatste)

Zaterdag was de mooiste dag van de week
En je wist het als je naar je vriendjes keek:
Hier gaan ze heel wat beleven
En de trainer riep: samen is niet alleen
Maar eenmaal op het veld vergat je dat meteen
We waren zeven

Dit nummer gaat op zaterdag vaak door mijn hoofd. Zeker de laatste weken, als het einde nadert. Van dit seizoen, maar ook van een tijdperk, een generatie, een team. En eigenlijk heeft alleen dit eerste couplet (of is het een refrein?) al alles wat ons aller VVOG 5 (thans 6) identificeert. Dat ene is misschien wel dat laatste woordje: We waren zeven. Herstel: Wij zijn 7. Dat eeuwige nummer 7, dat nummer dat zo blijvend is in ons team en waar nooit meer mee gespeeld zal worden. Het was eigenlijk nog voor mijn tijd dat de illustere drager van dit nummer in ons team de voetbalvelden, ver verwijderd van hoofdtribunes en reclameborden, wist te betoveren. En ineens was hij daar niet meer. In een zomer dat er ook in Duitsland een eindronde was van dat spelletje waar hij zo van kon genieten. Ik moest eraan denken.

Fast forward naar 25 mei. Alweer zo’n historische dag in de geschiedenis van dit prachtige team, deze groep vrienden! Op die datum in het jaar 2019 was het hoogtepunt van ons team. Op veld 3 wisten we te winnen en daarmee voor het eerst (maar wellicht niet voor het laatst) kampioen van de reserve vijfde klasse te worden. Wat een feest was dat (met een stelletje Hierdenaren die na afloop ietwat ontgoocheld afdropen terug naar hun stolpboerderijen). Eerst een feestje bij VVOG, daarna naar de stadscamping om nog even af te ronden bij Ome Co. Het kost een paar fietsen, hersencellen en een aanvaring met de vrouw…. Maar dan heb je ook wat. 

Dan nu nog een letste keer fast forward naar 25 mei 2024. De allerlaatste wedstrijd van een paar giganten: Dada, Anne, Martijn, Yasin, Koos, Pieter, Henry, Gert-Jan, Evert. Samen goed voor een miljoenmiljard wedstrijd, waarvan Evert de helft op zijn naam heeft (denk ik….).

Op naar de wedstrijd. Zoals te doen gebruikelijk weet ik de opstelling niet. Maakt ook niet uit, want iedereen zou spelen. Met heel veel wissels…. De wedstrijd was een fluitje van een cent. Elke 9 minuten wisten we in de eerste helft een doelpunt te maken. Met rust was het 5 – 0. In de rust een soort van spelersshuffle gedaan: Wij hadden 9 wissels, zij 1 (die al geblesserd was). Dus een paar gingen bij ons meedoen: Ronnie, Chris en Marco. Ronnie deed dat aardig, Marco had moeite de bal naar de goede kleur te spelen en Chris gaf Evert als linksback wat vertrouwen. Of speelde Evert gewoon een topwedstrijd in zijn laatste pot voor dit elftal? 

Tweede helft eindigde in 1-1.

En dan is het zover voor dat langverwachte afscheid, want uiteindelijk weet je dat er overal een eind aan komt. Bij sommigen is dat afscheid wat sneller (een seizoen of 3), bij sommigen is dat gewoon zeven en twintig seizoenen voordat er afscheid genomen wordt. Wat een prestatie, Evert! En eigenlijk ben je nog gewoon te jong om te stoppen, vind je het spelletje nog te leuk en zie ik jou zeker nog wel weer een keer je scheenbeschermers aantrekken, je veters strikken, je trainingspak aandoen, een halfzachte warming-up doen, en een onnavolgbaar doelpunt maken. 

Maar ook met  die anderen gaat er een grote historie verloren. Dirk, Koos, Pieter, Henry, allemaal klasbakken die jarenlang de kern hebben gevormd van dit team, dit elftal, deze groep vrienden! Ik ga jullie missen!

Maar nu is het tijd voor een nieuwe lichting. Er blijven genoeg spelers over, er komen nieuwe jongens bij, en volgend seizoen staat er weer een nieuw team, een nieuw elftal en komt er een nieuwe groep vrienden bij elkaar en denken we nog steeds aan dat prachtige nummer van de All Stars. En altijd blijft die 7 hetgeen wat ons bindt, want zonder geschiedenis geen toekomst! 

Zaterdag was de mooiste dag van de week
En je wist het als je naar je vriendjes keek:
Hier gaan ze heel wat beleven
En de trainer riep: samen is niet alleen
Maar eenmaal op het veld vergat je dat meteen
We waren zeven