Hierden 5 – VVOG 5

Finale 1/9; vv Hierden – VVOG

Het is zaterdag 14 april 2018, in het beoogde kampioensjaar van VVOG 5. Na de schitterende overwinning van vorige week tegen koploper Dronten, ligt het sterrenensemble van Stade/de Ruiter weer volledig op koers voor de titel. We hebben alles weer in eigen hand, het enige dat moet gebeuren, is negen keer op rij winnen. Makkelijker kan ik het niet maken.

Vandaag de eerste van nog negen te spelen finales. Uitgerekend vv Hierden staat op het programma. Een derby. Een prachtig affiche, om tegen stadsgenoot Hierden de belangrijke eerste drie punten binnen te harken, en de overwinning van vorige week nog meer glans te geven.

Het had niet veel gescheeld, of de wedstrijd was verplaatst of helemaal niet doorgegaan. Het verzoek van Hierden werd echter niet ingewilligd. Er kwam een botte ‘op je bolle ogen’ als reactie terug, en er diende gewoon gespeeld te worden. De eerste tik was uitgedeeld, in het voordeel van de bezoekers.

De zaterdagmorgen startte zoals gewoonlijk met een messcherpe vlog van onze entertainer Nixie; in no-time maakte hij wereldkundig welke langzame koolhydraten, eiwitten en verzadigde vetzuren het beste verwerkt kunnen worden in een wrap, dè sportmaaltijd bij uitstek. Ik hoop maar dat iedereen hier zijn voordeel mee heeft gedaan. Zelf ben ik nu al nieuwsgierig naar de vlog van volgende week, waarin de ontleding en verwerking van de avocadovrucht centraal staat. Tot zover dit zijspoor.

De selectie van het vijfde reisde veelal op tweewielers af naar de voorstad van Harderwijk. Slingerend tussen het almaar veranderende landschap door werd uiteindelijk het schitterende complex van de rood-witte brigade bereikt. Aldaar nam men intrek in barak 10, waar het tactisch meesterplan van Cas ‘autist’ Mak uit de doeken werd gedaan. ‘Niet te aanvallend voetballen, ruimte laten in de rug van de tegenstander – voor diepgaande middenvelders die Jacob heten – èn geduldig wachten op het juiste moment’, luidde zijn betoog.

Koos had weinig extra’s toe te voegen aan dit meesterplan, behalve dat met dezelfde inzet en beleving als vorige week gespeeld diende te worden. Immers, dan hoeven we voor niemand bang te zijn. Op basis van een 4-4-2 en welbekende ruit op het middenveld, werd als volgt invulling gegeven aan de eerste elf:

Doel: Koos
Verdediging: Cas, JM, Sneijder, Dirk
Middenveld: Jake, Pieter, Aartsen, Alwin
Aanval: Evert, Tom

Op de bank namen plaats: Frank, Nixie, Peter, Gonnie en Marcel/Michiel. Zoals u ziet, louter versterkingen, die voor een kwaliteitsimpuls kunnen zorgen.

Onder aanvoering van leidsman D. van Ark begon om klokslag half drie het spektakel. Al na luttele seconden bleek dat ‘pianogeMAK’ met zijn betoog niet helemaal de juiste snaar had geraakt. Na een aantal valse noten, lag de bal na een vlotte combinatie en mistasten van een routinier binnen de VVOG-defensie (NAMEN, GEEN NAMEN), achter sluitpost ‘Trommelvlies’  in het netje. Uiterst zuur, om na 50 seconden al tegen een 1-0 achterstand aan te moeten kijken. Het strijdplan moest om, van een meer behoudende strategie naar volle kracht vooruit.

Dit bleek in de 1^e helft te veel gevraagd. De groen-witten werden weliswaar dominant, hadden 80% balbezit en drukten de tegenstander terug op eigen helft, maar tot écht grote kansen leidde dit niet. Sterker nog, Hierden was de ploeg met de meest gevaarlijke uitvallen. De beoogde strategie van McSnikkel werd juist uiterst zorgvuldig uitgevoerd door de gastheren. Veelal in de diepte werd de ruimte gezocht en gevonden, en de 2-0 hing meer in de lucht dan de gelijkmaker. Met onvoldoende druk op het middenveld en te weinig diepgang, wist VVOG weinig te forceren.

Na een dubbele wissel (Gonnie voor Tom; Nixie voor Nijman) diende zich de grootste kans van de 1^e helft aan. Een afgemeten pass van Pieter bereikte Jacobzoon, tot ver binnen de het zestienmetergebied van Hierden. Laatstgenoemde beroerde de bal met binnenkant voet, en zag deze zachtjes naast hobbelen. Zonde, hoe een 100% assist om zeep werd geholpen.

RUST; tijd voor een bakkie, wat tactische omzettingen en een nieuw strijdplan.

Buiten de 1^e minuut van de tweede helft om (waarin nummero 99 van Hierden de bal kiezelhard op de deklat schoot, na een lichte, maar ruim voldoende aanraking van onze goalie) was VVOG heer en meester. De ploeg speelde nu wél om te winnen, in plaats van om niet (ruimer) te verliezen. De druk werd opgevoerd, en de kansen stapelden zich op. Met de komst van ‘collegeboy Marcello’ en flitsende Franky kwam er nog meer voetbal in het team, en dit gaf vertrouwen.

Een briljante Messiaanse slalom van Gonnie de Zwaan eindigde voorlangs, zijn pegel van 30 meter kon ternauwernood worden gekeerd door de sluitpost, en ook kansen voor Jake en Aartsen werden op het nippertje gepareerd. De rode muur op randje 16 kon helaas niet worden geslecht.

Vlak voor tijd was Peter zijn frustraties en irritaties over het uitblijven van de gelijkmaker niet meer de baas. Een opkomende Hierdenaar moest het ontgelden; hij werd een halt toegeroepen door het robuuste lichaam van de trouwe back. Zonder zeker te weten of het 100% bewust was, vond dhr. van Ark dat hier maar één gepaste straf op stond. Een mondelinge ‘u mag vertrekken, met rood’, werd Peter ingefluisterd. Ik bespeurde enige trots in Peter zijn blik, die, naar ik meen, voor het eerst in zijn carrière met een rode prent buiten de lijnen mocht plaatsnemen. Toch mooi om te zien, hoe iemand binnen een wedstrijd ook persoonlijke successen kan boeken.

Het ingrijpen van Peter was helaas geen opmaat voor een succesvol slotoffensief. Na ruim 90 minuten vond de leidsman het welletjes, en blies hij voor de laatste keer op zijn fluitje. Eindstand: 1-0; de eerste van negen finales ging hiermee verloren. Heel zuur, klote en onnodig; het kampioenschap lijkt nu heel ver weg…

En toch, toch zie ik het nog altijd positief in. Wat mij betreft ontbrak het ons vandaag aan een stukkie geluk dat een kampioensploeg normaal gesproken heeft. Het is aan ons om dit geluk de komende acht finales wél af te dwingen. Laten we daarom met elkaar afspreken om alle resterende wedstrijden te beginnen en te spelen zoals we vandaag de tweede helft hebben gedaan. Met vertrouwen. Met bluf. Met branie. Met volle druk vooruit. En met trots, trots op het groen-wit om onze schouders, en trots om deel uit te maken van VVOG 5. Met deze instelling en het beetje geluk dat we nodig hebben, voeren we de druk op Dronten op. En dan gaan er rare dingen gebeuren; ‘kampioen worden doe je immers tegen de kleintjes’.

Laten we het K-woord voorlopig parkeren, wedstrijd voor wedstrijd gaan leven, en met plezier gaan voetballen. En laten we allemaal, ieder voor zich, op zoek gaan naar dat ene individuele succesjes, binnen de grotere wedstrijd. Wellicht voelen we ons dan allemaal even, net zo gelukkig en trots als Peter, afgelopen zaterdag.

Gelukkig was het mindere resultaat vandaag geen reden om de sponsoravond af te gelasten; sterker nog, eenmaal op het terras van Stoppels zag ik louter lachende gezichten. Dat kan ook niet anders, het bier vloeide rijkelijk en de sterke verhalen kwamen weer op tafel. Spelmaker Marcellis werd nog bekroond met het tweede periodekampioenschap, voor speler van het jaar. Van harte!

Vanaf morgen weer de blik vooruit; dinsdag wacht onze aartsrivaal, DVS-33. Opnieuw een derby. Opnieuw beladen. Maar nu, nu zijn wij er wél klaar voor!

Tim